yokluğunda ne ateşleri hasretimle yaktım da
bir seni yakamadım, beni yaktığın gibi
çölde su, mahpusta gün, oruçta ekmek gibi bekledim seni
sense araya korkular koydun.
yasaklar koydun…
bitmez tükenmez engeller koydun
şimdi nerdesin diye sakın sorma
sen çağırdın da ben gelmedim mi?
sen varken darılmazdım çiçeksiz baharlara,
yağmurlu havalara… bu kasvetli akşamlara
sen varken
bakıp içlenmezdim tren istasyonlarına
otobüs duraklarına…
sen varken ayrılanlara ağlamazdım…
yıkılmazdım biten sevdaların ardından
gidenlere küsmezdim
kalanlara acımazdım…
sen varken böyle üşümezdim titremezdim
masumdum, çocuklar gibi
böyle delirmezdim küfretmezdim…
hele ölmeyi hiç düşünmezdim.
şimdi soruyorum sana
adı sevdaysa bu cehennemin
sen yaktın da ben yanmadım mı?
biliyorsun
bütün acılarına ‘yeşil ışık’ yaktım olmadı
bütün korkularına ‘arka çıktım’ olmadı
dağlara merdiven dayadım olmadı
haziranda kar oldum yağdım avuçlarına olmadı
sevdim olmadı yandım olmadı taptım olmadı
benden artık pes
bu aşkın biletini istediğin gibi kes
nasılsa gidiyorsun
biliyorum git…
ama ardında
ağlayan bir çift göz
paramparça bir yürek
ve yıkılmış bir dağ görmek istemiyorsan
çek silahını-daya sırtıma
titrersem namerdim…
sen vurdun da ben ölmedim mi?
(bkz: ahmet selçuk ilkan)